Walk the talk

Een van mijn coachklantjes van vandaag doet de deur open terwijl hij op zijn hoverboard staat. Er komt futuristisch blauw licht uit en buitengewoon handig manoeuvreert hij zichzelf op dat board door de smalle gang terug naar de huiskamer.

Max is 11 en zit in het laatste jaar van de basisschool. Hij heeft niet alleen een indrukwekkende behendigheid, hij is ook heel sociaal vaardig, heeft humor, is creatief en enorm sportief.

Ik kom om hem te helpen met iets waar hij niet zo goed in is, namelijk zijn schoolwerk. Zijn laatste toetsen van het cito leerlingvolgsysteem zijn volgende week, daarna volgt het advies en daarna in april de eindcito. En Max is nerveus, heel nerveus. Hij heeft zijn entree-toets in groep 7 niet goed gemaakt en is sindsdien heel hard aan het werk geweest om te bewijzen dat zijn voorlopig advies niet bij hem past. Want zo voelt hij dat zelf in dit geval, absoluut niet onder druk van prestatiegerichte ouders. Hij heeft me een half jaar geleden al uitgelegd waarom hij vindt dat zijn voorlopig advies niet klopt en zijn argumentatie klinkt sluitend. Als ik hem hoor praten en hem observeer wanneer hij iets aan het doen is waar hij van geniet, zie ik een jongen met veel talenten en motivatie. Zijn toetsresultaten zeggen iets anders.

De druk op het presteren is groter dan ooit, zijn ouders maken zich zorgen over wat een jongen van zijn leeftijd kan dragen op zijn schouders. Dat is de reden dat ze mij opnieuw gebeld hebben om een paar keer met hem te werken. Omdat we elkaar al langer kennen, is er geen intake nodig.

Als we eenmaal samen aan hun keukentafel zitten, het zelf bij elkaar gespaarde hooverboard in de hoek van de kamer, gaan we aan het werk. Zoals met zijn ouders voor besproken, geef ik Max in drie sessies wat korte praktische tips om zijn zenuwen de baas te worden, de juiste aanpak per toets te bepalen en we praten over het systeem cito zodat hij weet hoe het werkt en waar hij het voor doet. Het hoe, wat en waarom over toetsen in kindertaal. Dit is de eerste sessie.

Al deze informatie is nieuw voor hem, maar zijn focus is enorm. Als we het uur afsluiten door het door ons samen gemaakte stappenplan voor begrijpend lezen te bekijken, zie ik dat hij moe is geworden van het concentreren.

En dan vindt Max dat het mijn beurt is om iets te proberen waar ik nog niet goed in ben. Het hooverboard. Evenwicht is bepaald niet mijn sterktste punt en nadat ik mijn schoenen uit heb gedaan en op mijn sokken sta te aarzelen voor dat knipperende board, voel ik me zoals hij zich moet voelen als hij voor zijn toets zit. Ik schat de kans dat ik ga vallen groot in, maar kan nu niet weigeren. Ik heb hem nog geen 15 minuten geleden verteld dat dingen leren een kwestie is van blijven proberen. Walk the talk live in de praktijk. Hij heeft me mooi tuk. Met zijn hooverboard.

Ik luister aandachtig naar zijn instructies, aarzel, stap op en….val. Hard. Max moet eigenlijk lachen, maar wacht heel even om te zien of ik ook lach. Het is natuurlijk ook grappig, je coach die iets wat jij totaal onder controle hebt, helemaal niet kan. Als ik opsta, zegt hij met een grote grijns: Ieder zijn talent Martine.

Dat klopt Max, ieder zijn talent. En ik denk er achteraan: Als ik jou vandaag geholpen heb om de kans dat jij straks op een passende middelbare school je talenten mag gaan ontwikkelen, te vergroten, was deze klap de moeite meer dan waard.

Uitgelicht

Kinderen zijn bij volwassenen vaak op zoek naar authenticiteit. De authentieke volwassene is degene die doet wat hij zegt en zegt wat hij doet. Die volwassene is betrouwbaar. Vooral als het gaat om een persoon waarvan ze leren (ouders, familie, leerkracht, hulpverlener) zullen ze scannen op betrouwbaarheid. De betrouwbaarheid is bepalend voor de mate waarin kinderen dingen van je aan zullen nemen.