Hij zegt dat ik depressief ben

We zien elkaar niet vaak, gemiddeld 1 keer per 2 maanden. Maar wel al geruime tijd, we lopen altijd hetzelfde rondje in het natuurgebied achter haar huis. Ze is 16 en ze worstelt stevig met zichzelf, haar leven. Ze geeft me altijd een ontwapende inkijk in wat haar bezig houdt. Dat start als we het wildrooster overstappen en ik haar vraag waar ze het over wil hebben vandaag.

zijn medicijnen de enige uitweg?

'Ik ben bij de dokter geweest omdat ik me zo boos, verdrietig en alleen voel. Hij zei iets waar ik erg van schrok, namelijk dat ik depressief ben'.

Ze vertelt haar hele verhaal, ik stel vragen en luister en ondertussen doorkruisen we een deel van het prachtige gebied. Dat ze werd doorverwezen naar een psycholoog en dat ze daar was geweest. Dat het advies van de psycholoog was om aan medicijnen te gaan. En dan de vraag die ik helaas vaker krijg: wat ik daarvan vind.

Omdat ik veel met hoogbegaafde en hooggevoelige (jonge) mensen werk, heb ik er een gewoonte van gemaakt om altijd volstrekt eerlijk en authentiek te zijn. Bij mijn type klanten is dat de enige manier om vertrouwen te winnen en echte verbinding te maken. Een manier van werken die me uitstekend bevalt, behalve op dit soort momenten. Ik denk dat medicijnen geen goed idee zijn, maar ik wil niet dat ze dat merkt. Ook niet tussen de regels door. Ze verwacht een eerlijk antwoord. Ik ga niet tegen het advies van een arts of psycholoog in, zeg ik haar dus eerlijk. Maar wat veel belangrijker is, wat vind je zelf? Ze wil absoluut niet aan de medicijnen omdat ze het op eigen kracht wil doen en omdat ze het gevoel heeft dat het slecht is voor haar. Maar intussen begint ze wel hopeloos te worden van de cirkel waar ze zich in bevindt en ze weet ook geen andere oplossing.

lief zijn voor jezelf

Ze is een mooi mens, mijn klant. Dat ziet ze zelf niet, want ze bekijkt zichzelf voortdurend door een negatief gekleurde bril en ze heeft extreme angstaanvallen voordat ze moet presteren. Dat was de reden dat ze ooit bij me kwam, faalangst. Al snel legden we samen de link tussen haar grote faalangst en haar gebrek aan zelfvertrouwen. Zodra ik doorkreeg hoe diepgeworteld haar onzekerheid en negatieve zelfbeeld was, heb ik haar ouders duidelijk aan gegeven dat ze meer nodig had dan coaching. Dat ik niet de aangewezen persoon was om haar te helpen. Maar ze genoot van onze gesprekken en ouders zagen altijd dat ze na 1,5 uur wandelen en haar hart luchten, lichter terug kwam. Mijn nieuwe rol werd dus niet helpen, maar luisteren.

En tussen onze sessies door, stuurt ze me whatsappjes met stukjes van dingen die ze schrijft in haar dagboek, quotes die ze mooi vindt, foto's van een blij moment, gezonde dingen die ze eet. Bewijsstukken dat ze lief voor zichzelf is, de rode draad van onze gesprekken.

ik ben niet de moeite waard

Ze kan nog zo lief voor zichzelf doen, er is altijd die berg van een belemmerende gedachte: ik ben niet de moeite waard. Die allesoverheersende gedachte beïnvloedt alles wat ze doet, niet doet, denkt en zegt.

Haar jeugd was niet makkelijk en ze is hooggevoelig en heeft om die reden een aantal ingrijpende momenten niet kunnen plaatsen. De emoties die ze erbij had waren zo groot en onbegrijpelijk, die lijken zo hard binnen te zijn gekomen dat ze nog steeds na-denderen en alles beïnvloeden. En samen 1 allesbepalende negatieve gedachte hebben gevormd. Zoals de reactie op een traumatische gebeurtenis, alleen zullen de dingen in haar leven niet als traumatisch herkend worden door anderen. Als ze niet hooggevoelig was geweest, was het wellicht voorbij gegaan en was ze nu een 'gewone' onzekere, egocentrische puber. Afscheid, ruzie, buitensluiting, we krijgen er allemaal in meer of mindere mate mee te maken. Het vormt ons, maar hoeft niet te beschadigen. Ik zie hooggevoelige jongeren die niet in staat zijn om zulke gebeurtenissen achter zich te laten omdat de bijkomende emoties voor hen te groot zijn. En misschien omdat de omgeving niet heeft herkend hoe hard het is aan gekomen.

de emotie-brij klein maken

Ik begrijp de diagnose van de arts en het advies van de psycholoog, maar gaat het haar helpen? Zoals altijd, begint ze haar verhaal bij het wildrooster als een grote, onoverzichtelijke brij van emoties en halen we die samen langzaam uit elkaar. We doen dit al lang genoeg om het inmiddels samen snel te kunnen. We maken het klein, soms lukt dat niet, vandaag gelukkig wel. We ontleden haar emotie-brij tot ze zelf verzucht dat alles makkelijker zou zijn als ze meer zelfvertrouwen had.

We zitten inmiddels op het bankje halverwege onze route, we kijken uit op een meer. De lucht is prachtig, licht en donker. Grote witte wolken bewegen snel door de lucht.

jij bent zooo oké

Alleen luisteren, alles klein voor haar maken en samenvatten, kan ik vandaag met de beste wil van de wereld niet. Ze heeft vandaag behoefte aan een duwtje in de voor haar juiste richting. Ik wil eigenlijk niet bepalen wat voor haar de juiste richting is, maar ze weet het zelf even niet. Wat nou als je wel naar je psycholoog gaat, duidelijk zegt dat je geen medicijnen wil en tegelijk begin je zelf met het loslaten van die zin in je hoofd waar je niks aan hebt, die je alleen maar ellende brengt en die vervang je voor een nieuwe zin. Een zin die wel waar is, die je helpt en waardoor alles makkelijker wordt. Dus niet meer ik ben niet de moeite waard, maar ik ben oké!

Ze herhaalt zachtjes wat ik zeg, ik ben oké, fluistert ze bijna. Jij bent zooooo oké, zeg ik veel harder. Ik pak haar handen en kijk haar aan. Het kan weet je dat? Als het het juiste moment is, kun je besluiten om het vanaf nu anders te doen. Ik geloof dat, zegt ze, ik geloof dat als je het maar genoeg wil en als je weet hoe dat het kan.

zelfvertrouwen kweken

Op de terugweg praten we over hoe haar leven eruit zou zien als ze de nieuwe zin zou laten groeien tot echt zelfvertrouwen door het een plek in haar leven te geven. We praten over hoe mensen met zelfvertrouwen eruit zien, wat ze voelen en hoe iets zo groot en simpel tegelijk kan zijn. We staan stil om zelfvertrouwen na te doen en lachen om hoe raar we eruit zien.

Als ik haar voor haar deur een knuffel heb gegeven en ik weer in mijn auto zit, sta ik even stil bij mijn eigen gevoelens bij dit gesprek, bij dit bijzondere meisje en haar strijd. Aan de ene kant zo herkenbaar, maar in een hele andere tijd dan toen ikzelf 16 en onzeker was. Alleen al de smartphone en alles wat daarbij hoort, maakt een enorm verschil in haar leven en dat van mij toen. De sociale druk, de hoeveelheid informatie en de continue communicatie maken het haar niet makkelijker.

De volgende dag krijg ik een whatsapp, dat ze haar nieuwe zin al een paar keer gezegd maar ook echt gevoeld had. En dat ze er een mooie quote van aan het maken is voor boven haar bed. En dat ze deze keer niet te lang wil wachten met afspreken omdat er iets anders voelt.