Wennen
Thuis werken met zoonlief van 10 thuis, dag 4. Bijna met al mijn klanten contact gehad en ik hoor 2 soorten verhalen.
Het eerste verhaal is: ik weet niet waar ik de spullen, websites en andere dingen ter zelfstandig en zinvol vermaak vandaan moet halen. Mijn dochter (want die vormen voornamelijk deze groep kinderen) heeft alles zo af en wil alleen maar meer! Help!
Ik ben persoonlijk heel jaloers op deze klanten, want ik heb zelf hele torens aan spelletjes, uitdagingen en andere leerzame spullen liggen. Zag koken, verven, puzzelen en kilometers fietsen met zoon al helemaal zitten.
Maar helaas is mijn zoon een typisch voorbeeld van verhaal 2: mijn kind aan het werk krijgen is een groot drama, hij wil alleen maar op schermpjes en maakt het heel ingewikkeld om mijn werk te doen omdat we de hele dag strijden.
Natuurlijk is het wennen, ook voor kinderen. Het ene kind is flexibeler dan het andere en iedereen went in zijn eigen tempo aan deze nieuwe werkelijkheid waar we ineens met z’n allen inzitten.
De kinderen die meteen overgaan op verder leren, in de nieuwe situatie en graag zoveel mogelijk leuke nieuwe dingen opslurpen, hebben zich makkelijk en snel aangepast. Die hebben een flexibele houding die zeker in een tijd waarin vrijwel alles anders is, ontzettend belangrijk en fijn is.
En dan zijn er kinderen die daar langer voor nodig hebben, zoals mijn zoon dus. Hij verzet zich tegen werkelijk alles. Alle pedagogisch verantwoorde (en minder pedagogisch verantwoorde) pogingen leveren niets op. Tot nu toe, ik moet het wel blijven zien als een proces anders zit hij straks echt ergens achter het behang geplakt.
Er is verzet, er zijn hoog en snel oplaaiende emoties en tot nu toe iedere dag iets nieuws wat hem volledig uit balans haalt. Het enige wat hetzelfde is als altijd is de drang om zich te verliezen in die game-wereld waarin hij rent, springt en overwint. Een wereld waarin hij controle en duidelijkheid heeft. Iets wat hij in het huidige dagelijkse leven mist. Gevoel van controle en duidelijkheid kan ik hem ook niet geven al haal ik mijn hele trukendoos uit de kast. Het is een gevoel wat moet groeien.
Van de twee ouders die hij heeft, begrijp ik dit het minst goed omdat ik een relatief lage behoefte heb aan controle en duidelijkheid en me waarschijnlijk daardoor makkelijk en snel aanpas.
Door dat enorme verschil tussen mij en mijn zoon ontstaat er iets wat best moeilijk te doorbreken is. Dat doorbreken kan ik als volwassene alleen maar. Dus vanaf vandaag 2 afspraken:
Je schoolwerk is af en je doet alles wat juf vraagt
Alle tijd die je buiten bent = je game tijd (met max van 2 uur vanaf 16:30)
Zo schep ik een kader waarbinnen hij ruimte heeft om op zijn eigen manier te wennen.
Terwijl het eindelijk even stil is en hij zijn opdrachten van school heel braaf zit te maken, kan ik eindelijk ook zelf aan werken toekomen. We zijn er nog niet, maar misschien is dit een begin na een onstuimige start. Als ik even spiek om te zien of hij niet toch een schermpje te pakken heeft gekregen (het is namelijk wel heel stil..) kijkt hij op van 1 van de uitdagende puzzelboeken die ik zo hoopvol had klaar gelegd. Ik was klaar mam, dit mag toch ook?
